بسم الله الرحمن الرحیم

انسان در هر مرحله ای که در وجودش عروج می کند و بالا می رود ، غذای همان مرتبه را طلب می کند و دیگر غذای مرتبه ی پایین او را سیر نمی کند. نوزادی که دوران شیرخوارگی را به پایان رسانده و هم اکنون دو ساله است ؛ دیگر شیر مادر نمی تواند او را سیر کند ؛چون جسم و بدن او رشد کرده و بزرگتر شده و غذای بالاتر ی را طلب می کند . 

انسان فقط یک عالم ندارد بلکه در عوالم مختلف پیچیده شده است و علاوه بر عالم ماده ( ناسوت) ، عالم خیال و برزخ (ملکوت ) و عالم عقل (جبروت ) را هم دارد . یعنی انسان در سه عالم تو در تو ( طبیعت و ماده ، ملکوت ، جبروت ) پیچیده شده است و این عوالم را با خود حمل می کند .

انسانی که در وجودش سیر کرده و با بصیرت و بینش درست به هستی می نگرد ؛ می داند که برای همیشه در عالم ماده باقی نمی ماند ؛ لذا دائم در وجودش به دنبال آن باقی و جاودانگی می گردد ، چون روح او بزرگتر شده و دیگر غذای ماده و طبیعت او را سیر نمی کند و بدنبال غذای بالاتری است و وجود او غذای عالم ملکوت را طلب می کند . به همین گونه وجود او در عالم ملکوت کم کم بالنده و بزرگتر می شود و بینش و دید او به عالم هستی وسیع تر می شود و با بصیرت به اطرافش می نگرد و دیگر غذای ملکوتی هم او را سیر و قانع نمی کند ؛ بلکه دائم در طلب غذای جبروتی است و برای وارد شدن  به جبروت دست و پا می زند .